سعّات في الدنيا هاذي يعرضونا عباد، في أكثر الأوقات بمحض
الصدفة و أغلبية الأحيان موش في الوقت المناسب على خاطر
الوقت عمرو ما يناسب ـ فمّ شكون يقول إلّى الوقت موش
موجود أمّا هاذي حكاية أخرى ـ نتعلّقو بيهم، و نسمّيو العلاقة
هاذي حب
المجتمع يقول و أحنا فهمنا و وافقنا إلّى باش العلاقة هاذي
تكون ناجحة لازم تنتهي بعرس: زازة، فرقة من الدرجة الثانية
و برشة عباد إنت مصدّر و هوما يغزرولك و يقطعو
فيك و يريشو و هذيكة قمّة السعادة للعرايس
إذا كان العلاقة تفشل ما تنتهيش بعرس، تنتهى فقط و صعيب
بش يجي واحد ولّا وحدة
و يقلّك ما عرّسناش خاطر ما نتفاهموش ولّا ما عادش نحبّو
بعضنا ـ هذوما يجيو بعد العرس موش قبلو ـ تتقص العلاقات
الجميلة ـ يظهرلي ما ثمّاش أجمل من زوز يحبّو بعضهم ـ على
خاطر الظروف موش مواتية، على خاطر لعباد الكل تتدخّلك
في حياتك بش تعطي رايها و تنصحك ـ بلاش نصيحتهم ما
تنجّمش تعيش ـ فك عليك منّو/ منها موش متاعك: أكبر منّك،
أصغر منّك، بطّال، ما عندوش مستقبل، أفقر منّك، بش تقعد
تقاسي فيه، إلخ إلخ
المجتمع يحب العلاقات المتكافئة: عمر، قراية، فلوس،جنسية،
إذا كان هاذا صحيح علاش لعباد إلّى موش متكافئة تنجم تحب
بعضها؟ و علاش إذاكان حبّو بعضهم ما
ينجموش يتغلبو على الظروف؟ أحنا إلّى نحكمو في الظروف و
لّا الظروف هي إلّى تحكم فينا؟
ديما تلقى واحد مل ثنين إلّى يحبّو بعضهم يخضع لظّروف، و
قد ما لاخر يدزّو شي
الظروف غلبتو أو بالأحرى لخرين غلبوه و يسلّم: أمّا عدم
تكافؤ في الحب: واحد يحب أكثر ملّاخر هذاك علاش ما
يسلّمش و إلّا فمّ شخصية ضعيفة ما تنجّمش تواجه المجتمع
الخارجي
محاولاتنا بش نكونو دائما داخل المجتمع هي إلّى تخلّينا نحطمو
علاقات مهمّة نضحّيو بسعادتنا مع إنسان بش نكونو مطابقين
لصّورة إلّى لخرين عندهم علينا و نخلّيو عباد أخرين و ظروف
أخرين تحكم فينا مع شكون و وقتاش ننجمو نكونو
سعداء، مفهوم السعادة يفقد الصبغة الشخصية و يولّى اجتماعي
لكن نعرفو من جهة أخرى إلّى هذا موش صحيح: لعباد إلّى
تختار علاقة حب ناجحة إجتماعيّا موش بشرطه بش تتحقق
السعادة الفردية، قدّاش من دار نندخلولها و نفهمو
إلّى الكل مخصص للمظهر و إلّى الراجل و لمرا ما يحبّوش
بعضهم و الأسرة إلّى ناجحة اجتماعيّا فاشلة عاطفيّا
علاقات الحب الفاشلة تؤثر برشة في نفسية الإنسان خاصة إذا
لقى روحو خاضع إل ظروف موش ظروفو و ما ختراش بش
يخضعلها، على خاطر الشك يدخل بين الطرفين: إلى أي حد
هي الظروف إلّى حكمت و موش قلّة حب، إلى أي حد تحب
الإنسان في حد ذاتو و إلّا ما يمثلو إجتماعيّا،إلى أي حد تنجّم
تحبو أكثر من روحك
إذا كان تسلّم فيه على خاطر "الظروف" هل أنت تغلّبت على
أنانيتك؟ و أخيرا إلى أي حد كان حب ولّا وهم حب
Tout a fait d'accord, je vois souvent autour de moi des couples mariés construire, maintenir ou simplement tenter de sauvegarder une image du bonheur et une illusion de l'amour pour paraître 'comme il faut' aux yeux des autres. Ils privilégient le contrat civil sur le contrat moral, le papier sur les valeurs, l'imprimé sur les sentiments. Je trouve à la fois dommage et dramatique de réduire ainsi son existence à une simple 'image' et d'adhérer si maladroitement aux idées que se font les autres de l'amour.
RépondreSupprimerMerci pour ce post.
Je suis tout à fait d'accord avec toi, ce qui me dérange le plus c'est les règles imposées aux couples pour avoir la bénédiction sociale, la liberté individuelle est vraiment soumise au groupe, pour être heureux il faut être avec une personne qui correspond à ton profil social. Les critères sont multiples : niveau d'études, classe sociale, âge, etc. Quand tous les éléments sont réunis ça ne donne pas toujours le résultat escompté, nous avons des sentiments pourquoi les refouler pour épouser "la normalité"!
RépondreSupprimerTrès joli post. Il est certain que les ennuis extérieurs ajoutent du piquant à la relation entre deux personnes. Et c'est justement ces facteurs là qui testent la solidité et la fiabilité de l'amour. Si l'entreprise ne marche pas, c'est sûrement que l'un ou l'autre ou les deux est lâche et n'est pas totalement convaincu par ses sentiments et se laisse crouler sous le poids familial, social, religieux, etc. La recette de l'amour est simple: cela prend des sentiments sincères et réciproques, du courage, une touche de rébellion socio-familiale et des épices (c'est-à-dire les tierces parties qui mettent les bâtons dans les roues). Et seuls les partenaires sont responsables de la réussite ou de l'échec de cette entreprise. Le reste n'est que décor encombrant qu'il faut vite tasser pour laisser place à leurs individualités aimantes. Pour le faire, il faut mettre de côté la peur, la lâcheté, le conformisme, etc. au prix de se détacher de son milieu d'origine, de couper le cordon ombilico- socio-familial. Voilà ce qui s'appelle un sacrifice, signe tangible de l'amour.
RépondreSupprimerJe n'ai pas bcp à ajouter. C'est exactement comme une série mexicaine, n'est ce pas ? :)))
RépondreSupprimerTrés beau post ! J apprécie beaucoup la véracité des propos qui en plus, émanent d'un esprit clair et clairvoyant !
RépondreSupprimer